Westkust

Daar gaan we dan weer eens hoor! Vannacht in m'n bed zat ik er aan te denken en kwam het opeens in me op: m'n blog!! Intussen is er natuurlijk alweer veel te veel gebeurd om hier op te schrijven maar we gaan het toch maar proberen in een notedop! ;) Perth was dus geweldig en we voelden ons niet optimaal vrolijk toen we het hostel daar verlieten.. het regende, wat de dag al bestempelde als een sombere. Onze reis ging verder naar Hamelin Pool, wat ligt in Shark Bay. Daar hadden we een wooff adres gevonden waar we terecht konden; een caravan park, niet onze eerste keus maar bijna alle wooff-adressen waren al vol of hadden maar plek voor een persoon en daar schiet je met z'n tweeen niet veel mee op! Die avond zouden we eerst de nachtbus naar Geraldton nemen, waar we dan rond 1 am aan zouden komen en dus konden we dan ook niet meer inchecken in het hostel in Geraldton.. dat werd een nachtje doorhalen! Intussen heb ik een gruwelijke hekel gekregen aan nachtbussen want je voelt je zo brak de dag daarna en meestal kan je dus de dag daarop pas in de middag inchecken in een hostel om wat slaap in te halen en een frisse douch te nemen. De bustocht ging goed, samen met een vriendin in de bus zitten waar je lekker tegenaan kan leunen i.p.v. naast een vreemde helpt dan wel mee :) De aankomst in Geraldton was minder leuk dan verwacht want zodra ik de bus uitstapte liep ik bijna tegen een redback spider aan met m'n backpack op m'n rug, het wemelde er van de kakkerlakken en onze slaapplek voor die nacht werd een bankje onder een palmboom naast een haventje. Natuurlijk sliepen we niet uitermate geweldig maar een ding wat op m'n lijstje stond van dingen die je moet hebben gedaan als backpacker kon ik er weer afstrepen: slapen in de openlucht! Zo, dat was achter de rug en Sarah en ik waren het erover eens dat we het liever eenmalig deden; joggers langs zien rennen in de vroege ochtend vanuit je slaapzak op een bankje is nou niet het meest fijne met je slaaphoofdje.. In ieder geval konden we vroeg terecht in het hostel (rond 10 uur al, in Perth was dat 2 uur 's middags geweest). Eenmaal in ons bedje die middag, gedouched en wel, belde de vrouw van het wooff adres dat ze ons diezelfde middag nog zou komen ophalen.. Toen hadden we wel even zoiets van okee nu willen we graag naar huis a.u.b.! Net het hostel betaald en moe van het reizen en dan moet je alles weer in je backpack stouwen en op naar de volgende plek! Het werd niet de vrouw die we aan de telefoon hadden gehad die ons ophaalde, integendeel: het werd een roodverbrande echte Ozzie, dat betekent een echte Australier van de West kust die we tot dan toe nog niet hadden ontmoet en waar ik persoonlijk ook niet erg mee overweg kan.. Het was een truckdriver, die de meeste tijd doorbrengt in z'n roadtrain om deze te vervoeren van A naar B, als vertier veel bier drinken wat zorgt voor een buik en het belangrijkste: ruimdenkendheid komt niet in zijn woordenboek voor. Hij heette Michael en was absoluut de slechtste niet maar de dor- en droogheid van de west kust had hem zeker getekend.. Het was 3 uur rijden vanaf Geraldton naar Hamelin Pool en daarin zagen we voor het eerst het Australie van de plaatjes: rood zand, laag grauw gewas wat spoedig groen zou worden (het is hier tenslotte herfst en de winter maakt hier al het gele gras groen), en het landschap wat ze daar 'plat' noemen is heel licht heuvelachtig met hier en daar opeens een flinke rode rots ertussen.. De avond begon te vallen en de melkweg kwam tevoorschijn, zelfs op Kangaroo Island heb ik die niet zo mooi mogen aanschouwen, het was werkelijk oustanding! We reden maar en reden maar, het werd pikzwart en op dit soort wegen kom je niemand tegen.. toen opeens een keiharde knal en ik schiet omhoog van schrik: Sarah begon zacht te huilen.. Ze had nog nooit een kangaroe van zo dichtbij gezien en deze was verdwenen onder de auto. Kangaroes gaan niet weg van het licht maar komen juist op de koplampen afgesprongen waardoor ze soms onmogelijk te ontwijken zijn, zoals nu dus.. Hier aan de Westkust heb je de 'Big Reds', zoals ze die hier noemen, grote rode kangaroes. Moe kwamen we aan bij het caravanpark wat echt in the middle of nowhere leek te liggen, in ieder geval hadden we eindelijk een bedje om in te slapen :) We verbleven twee weken in het caravanpark en het werd eigenlijk een beetje zoals we al hadden voorgevoeld: niet het leukste wat we ooit hebben gedaan: we moesten toiletten schoonmaken en de klanten van het caravanpark helpen met vragen beantwoorden en eten serveren.. Patricia, de host, was een super lieve vrouw die erg veel negatieve dingen in haar leven had meegemaakt, wat ze ons ook elke dag wel een paar keer liet horen waardoor de dagen er niet simpeler op werden. Op onze vrije dagen hadden we geen vervoer om naar Monkey Mia te gaan wat maar een uur weg lag, wij hadden geen auto en zij runde het restaurant in haar eentje waardoor ze niet weg kon. Uiteindelijk kregen we dan toch geluk: op een keer mochten we meerijden met een electricien die in Denham woonde, een heel klein stadje aan de zee. Daar konden we in ieder geval even het internet gebruiken en even een frisse neus halen weg van het caravan park en de stromatolites. De stromatolites lagen precies naast het caravan park: het lijken net kleine rotsjes onder water maar in feite zijn het ontelbare inimini organismen die teruggaan naar voor het begin van de jaartelling, je kan ze vinden in de zee. Archeologen komen geregeld af op deze plek omdat het zoveel geschiedenis bevat, voor sarah en mij was het inderdaad mooi om te zien maar erg veel tijd om ons erin te verdiepen hadden we ook niet. Shay, de zoon van Michael kwam aan het eind van onze tweede week ook nog langs en bracht ons dan eindelijk naar Monkey Mia waar je wilde dolfijnen kon zien en waar het echt heel mooi moest zijn. De wilde dolfijnen hebben we uiteindelijk niet gezien want ze komen alleen als ze gevoerd worden, en in de vakantie, waarin ze voor een tijdje niet gevoerd worden laten ze zich helaas niet zien.. Wel zagen we -echt heel mooi- een wilde zeeschildpad die even hoi kwam zeggen een super grote school vissen.. Uiteindelijk werd dat een toffe dag :) Voor Monkey Mia nam Shay ons ook nog mee naar het shark feeding en hebben we een paar super mooie grote vissen en haaien gezien die je kan vinden aan de west kust, helaas zat de Great White er niet bij.. maar toch ;) Toen hebben we nog door het rode zand gecrossed in Shay's four wheel drive en heeft hij ons een paar super mooie lagoons laten zien.. Uiteindelijk als afsluiting van die dag nog een pizza gegeten onder de wuivende palmbomen met uitzicht op de kristalheldere blauwe zee en dan voel je je toch wel heel gelukkig :) Onze volgende bestemming werd Carnarvon, een stadje waar, zoals we hoorden van veel backpackers, een overvloed aan werk moest zijn. De enige vraag was: hoe komen we daar? Een beetje pech hadden we wel met het openbaar vervoer want doordat er nu veel cruises gaan langs de Westkust had de Greyhound (de enige busmaatschappij aan de Westkust) de bussen langs de Westkust net een paar weken geleden stop gezet.. Dat werd liften! Op een ochtend regelde Patricia een lift voor ons en pakten wij snel onze backpacks in.. Even later belde de vrouw die ons zou meenemen op dat we te laat waren en dat ze al de drie uur duurende tocht naar Carnarvon begonnen was zonder ons.. We waren op dat moment erg teleurgesteld maar vastbesloten als we waren om weg te komen uit dat caravan park besloten we bij een groot benzinestation (The Overlander, een bekend punt voor truckdrivers en toeristen om benzine te halen of de watervoorraad bij te vullen) te gaan zitten met onze backpacks en een bordje dat zei: 'Two backpackers looking for a lift to Carnarvon please :)'; binnen een half uur kregen we een lift van een Oostenrijkse jongen met een schattig busje en zuchtten Sarah en ik van opluchting.. Misschien zou er vanaf nu weer een wat leuker hoofdstuk komen! Het was heel bijzonder zo door het eindeloze dorre landschap te rijden, arenden zien over te vliegen en af en toe van die grote rode rotsen te zien opdoemen in de verte.. Het deed me een beetje aan het Lucky Luc landschap denken, behalve dan de dode kangaroes of hoopjes botten die je om de zoveel meter aan de kant van de weg zag liggen.. Het was erg warm in het busje zonder airco en ik zat op de motor dus moesten we opletten dat we wel genoeg dronken.. Op den duur val je gewoon in slaap van de hitte maar gelukkig leek de tocht niet eindeloos te duren en zagen we na een tijd de borden met lavendelvelden en de tekst 'Welcome to Carnarvon!' erop opdoemen; de plaatjes op de borden zagen er veel belovend uit maar toen we uitstapten in Carnarvon was de teleurstelling groot. Het was een heel klein stadje met een paar winkels, truckdrivers die om de 5 seconden naar je toeterden als je boodschappen ging doen (het leek wel of ze daar nog nooit meisjes hadden gezien), aboriginals die maar wat op de straat rondhingen en geen werk. Het enige hostel in het stadje was overvol, dan was er nog een soort cafe wat eigenlijk niet officieel een hostel genoemd mocht worden dus als je daar verbleef kon je een boete oplopen, en een caravanpark. Toen we hoorden dat het hostel volgeboekt was kwam er een man naar ons toe die ons aanbood in zijn huis te slapen, wat we nog bijna deden ook met onze stomme kop, maar ja wat moet je ook als je nergens hebt om heen te gaan? Ondanks dat ons werd verteld dat het caravanpark waarschijnlijk ook vol zat besloten we er toch heen te lopen met onze bepakking en we waren zooooo ontzettend blij toen we hoorden dat ze daar nog een plekje voor ons hadden!! We bleven een klein weekje in Carnarvon maar er bleek helemaal geen werk te zijn, mijn geld was bijna op maar ik had nog net genoeg om de bus naar Perth en vanaf daar het vliegtuig naar Brisbane te betalen, wat we besloten te doen. Immers, we hadden geen auto dus zaten we vast in dat vervelende plaatsje en we hadden het gehad met de dor- en droogheid van de Westkust.. Carnarvon was even ons dieptepunt, dus besloten we maar gewoon het roer om te slaap en een risico te nemen. We zochten een wooff-adres op 'vlakbij' Brisbane, in Gin Gin, en we mochten komen.. Vanaf toen ging alles weer bergopwaarts en werd onze reis steeds leuker.. Nou de Westkust in een notedop is niet echt gelukt, dus bewaar ik de maand die we nu al aan de Oostkust zijn voor een volgend stukje :) Geniet van de lente iedereen!! ;)